mann-gi

often spelt mangi, gen. mannskis, Hm. 115, 147: acc. manngi, 623. 31, Fms. vi. 196 (in a verse), Ísl. ii. 483; dat. manni-gi, Greg. 65; [mann-gi, see -gi]:—no man, nobody:

1. in poetry; svá er maðr sá er manngi ann, Hm. 49; nýtr manngi nás, 70; leiðisk m. gott ef getr, 131; er m. veit, 139; svá at mér m. mat né bauð, Gm. 2; m. er þér í orði vinr, Ls. 2, 35; síðan þik m. sér, 59; mun míns fjár m. njóta, Skv. 2. 5, Sdm. 12; sköpum viðr manngi, Am. 46; bannar þat m., 75: mat þú villat né mannskis gaman, Hm. 115; mannskis mögr, no man’s son, 147; at mannskis munum, Skm. 20, 24: acc., manngi annan, no other man, Fms. vi. 196 (in a verse): used as adjective, m. annarr mildingr, 26 (in a verse), Landn. 197 (in a verse).

2. in prose; svá er sagt at m. veit hvat Guð er, Eluc. 3; ok mælti því m. í gegn, Íb. 17; manngi (acc.) hyggjum vér göfgara né tignara en Krist, 623. 31; regn görði svá mikit at mannigi vas ór husi út gengt, Greg. 65; mælti þá manngi í mót honum, Fms. viii. 244, v. l.; manngi skal kenni-mönnum eigna þat, at …, Greg. 19; hann telr þat manngi (acc.) munu gört hafa, Ísl. ii. 483 (Heiðarv. S. excerpts); þrætta ek við manngi, Post. 230.